Op rolletjes
Donderdagochtend halfnegen. Met rommelhaar en in pyjama’s doen we allemaal nog een beetje ons eigen ding. Voornamelijk naar ons mobiel staren en zo nu en dan luidkeels gapen. Vervolgens nemen we uitgebreid de tijd om te ontbijten, waarbij we ons best uitsloven met smoothies, vitamine C pillen en geroosterde broodjes. De pyjama’s worden verruild door joggingbroeken en in alle kamers worden laptops en tablets opgestart om aan het (huis)werk te gaan. Mijn man trekt zich terug in de werkkamer, onze zoon in zijn eigen kamer en mijn dochter en ik eigenen ons te keukentafel toe. Ik voel me trots, omdat we het zo goed onder controle hebben allemaal. Eigenlijk loopt alles wel op rolletjes…

Over het hoofd gezien
Dan krijgt onze dochter een appje. Van haar juf. Of ze ook deelneemt aan het gesprek in Teams… Huh? Heb ik iets gemist. Ik scrol gehaast door onze mailbox en inderdaad, daar tussen de bestelbevestiging van Zalando (want weer nieuwe schoenen besteld) en een tip van Netflix (oe, snel even loeren waar we vanavond aan kunnen beginnen) staat de uitnodiging voor het videobellen. Die had ik over het hoofd gezien. Snel ingelogd, dus dochter kon alsnog (ietwat verlaat) bijbabbelen met de juf en twee klasgenootjes. Grappig om te horen en zien hoe onwennig zo’n gesprekje van start gaat en hoe uiteindelijk alle huisdieren voor het scherm worden getild en er lustig op los wordt verteld over van alles en nog wat. Geestig ook hoe de juf tijdens het videobellen haar twee kibbelende tieners filmt, die vervolgens met schaamrood op de kaken uit beeld verdwijnen

TikTok en schoenadvies
Alles weer onder controle. Tijd voor koffie en koek (sinds Corona is mijn koffie –en koekconsumptie verdrievoudigd). Wat fruit, een koekje en drinken naar iedereen brengen (en de moeder van het jaar-award gaat naar…) en weer full focus aan de slag. Full focus wordt half focus, want dochter maakt telkens drukke TikTok-bewegingen met haar handen tijdens het nadenken. Ze denkt veel na. Wanneer ze mijn argusogen op haar gericht voelt, stopt ze. En dan gaat ze weer door. Wanneer ik het ook ga doen tijdens het nadenken, vindt ze me raar. Vervolgens komt man naar beneden. Of ik wil laten weten welke van de twee schoenontwerpen (hij is dus werkzaam in de schoenenbranche) ik het mooist vind… ik durf bijna niet te zeggen dat ik geen verschil zie. Ik zeg het toch. Degene die ik uiteindelijk kies, worden het dus niet.

Werkstuk?
Er komt een mail binnen van de juf van onze zoon. Hij heeft zijn werkstuk nog niet ingeleverd en dit was al de tweede herinnering. Als het niet voor 16.00 uur is opgestuurd, heeft hij helaas een onvoldoende… Ik sprint naar boven naar onze zoon.

Ik (nog kalm en buiten adem): ‘Je had je werkstuk toch al ingeleverd?’
Zoon (met verveelde puberuitdrukking): ‘Welk werkstuk?’
IK (iets minder kalm):  ‘Over de Eerste Wereldoorlog.’
Zoon: ‘Ik heb wel de filmpjes bekeken.’
Ik (in lichte paniek): ‘Maar geen werkstuk gemaakt?’
Zoon: ‘Nee’.
Er volgt een gesprek (waarin ik op pedagogisch vlak nogal wat steken laat vallen) en afspreek met zoon dat hij het alsnog maakt, ook al weten we op voorhand dat hij een onvoldoende krijgt. Tot mijn grote verbazing gaat hij daar zonder morren mee akkoord

Interview?
Wanneer we ’s middags het huiswerk van de kinderen nakijken, ontdekken we dat zoon nóg een opdracht heeft overgeslagen. Hij loopt nu dik achter op schema. We hebben hem te veel losgelaten. Er kan vanmiddag dus niet worden gevoetbald, hij moet namelijk iemand interviewen (lees hier twee bijzonder grappige fragmenten uit het interview).  Maar ook dat doet hij zonder klagen.

Levenslessen
We (man en ik) besluiten om 17.00 uur dat we een koud biertje in de tuin hebben verdiend. En patat. Dat ook. Ik mopper dat we het zo slecht onder controle hebben allemaal. We vergeten belafspraken, zien mails over hoofd, laten onze zoon te vrij en ik heb niet al mijn werk afgekregen (want tiktokkende dochter en adviesvragende en adviesnegerende echtgenoot). We vallen stil, nemen een slokje en staren naar het onkruid tussen de tegels. In die stilte bedenk ik hoe onze zoon omgaat met de tegenslag van een werkstuk moeten maken waar je op voorhand al een onvoldoende voor krijgt. Hij doet het gewoon, zonder tegenstribbelen. Hij zet door. Hij leert nu dat als hij niet alles op tijd af heeft, hij een onvoldoende krijgt en daarna alsnog heel veel werk moet doen. Misschien wel een héle goede les met het oog op de brugklas waar hij volgend jaar naartoe gaat. En zo realiseer ik me dat juist wanneer het niet op rolletjes maar in de soep loopt, het leven je de beste lessen leert. We proosten op deze succesvolle dag, halen friet en hopen morgen opnieuw tekort te schieten zodat onze kinderen fouten kunnen maken, ervan kunnen leren en ermee om leren gaan.

Groetjes,

Chantal